داده های جدید آزمایش بالینی نشان می دهد که درمان با Translarna (آتالورن) باعث افزایش سطح پروتئین دیستروفین در پسران جوان مبتلا به دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) ناشی از جهش nonsense شده است.
بیماری دوشن به دلیل کمبود پروتئین عضلانی دیستروفین به دلیل جهش در ژن DMD ایجاد می‌شود. برخی از افراد مبتلا به دوشن، جهش خاصی دارند که جهش nonsense نامیده می‌شود. به عبارت ساده‌تر، این نوع جهش باعث می‌شود که در هنگام خواندن ژن برای تولید دیستروفین، دستگاه تولید پروتئین سلولی خیلی زود متوقف شود.
Translarna به سلولها اجازه می‌دهد تا این سیگنال توقف غیر طبیعی را نادیده بگیرند، در نتیجه تولید یک پروتئین دیستروفین عملکردی با طول کامل را امکان پذیر می‌کند.
PTC از یک آزمایش بالینی فاز 2 (NCT03648827) حمایت مالی کرد تا ارزیابی کند که آیا داروی تحقیقاتی می‌تواند سطح دیستروفین را در بافت عضلانی افراد مبتلا به دوشن ناشی از جهش nonsense یا nmDMD افزایش دهد.
در این تحقیق، 20 پسر 2 تا 7 ساله شرکت کردند. به آنها ترانسلارنا در یک سوسپانسیون خوراکی داده شد – 10 میلی گرم در کیلوگرم صبح، همان دوز در ظهر و 20 میلی گرم در کیلوگرم در شب. نمونه‌برداری از عضلات در ابتدا و انتهای تحقیق جمع‌آوری شد.
دو شرکت کننده در پایان مطالعه قابل ارزیابی نبودند. یکی طبق دستورالعمل داروها را مصرف نکرد و دیگری نمونه‌های بیوپسی با کیفیت کافی برای تجزیه و تحلیل را نداشت. به این ترتیب، در نهایت این تحقیق 18 شرکت کننده را ارزیابی کرد.
در طرح اصلی این تحقیق، بیوپسی‌های عضلانی در آغاز درمان و پس از 40 هفته انجام می‌شد. ده نفر از پسران قابل ارزیابی طبق این برنامه کارشان انجام شد. اما به دلیل تأخیر به واسطه بیماری کرونا، هشت شرکت کننده‌ی باقیمانده نمونه‌برداری دوم خود را بین 62 تا 70 هفته درمان جمع آوری کردند. خصوصیات بیمار، از جمله سن و استروئید، در هر دو گروه مشابه بود.
سطح دیستروفین با استفاده از دو روش معتبر اندازه گیری شد: الکتروشیمیلومینسانس (ECL) و ایمونوهیستوشیمی (IHC). این روش‌ها برای تضمین اینكه بتوان دیستروفین کامل را به روشی قابل اندازه‌گیری سنجید، انتخاب شده‌اند.
در شرکت‌کنندگان قابل ارزیابی، میانگین سطح دیستروفین اندازه گیری شده با IHC به میزان قابل توجهی یعنی 7٪، نسبت به شروع آزمایش افزایش یافت. سطح دیستروفین که توسط ECL اندازه‌گیری می شود نیز افزایش یافت و تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود.
بیش از 80٪ از افراد قابل ارزیابی افزایش دیستروفین را نشان دادند و این نشان دهنده سازگاری این روش است.
به طور کلی افزایش سطح دیستروفین در بین افرادی که مدت طولانیتری تحت درمان بودند (70-62 هفته به جای 40)، به طور قابل توجهی، بیشتر بود. این نتایج نشان می دهد كه مدت زمان طولانیتر درمان منجر به اثر بیولوژیكی بیشتری می شود.
این نکته نیز قابل توجه است که هیچ تفاوتی در افزایش سطح دیستروفین نسبت به سطح دیستروفین در آغاز مطالعه و همچنین در میان افراد با جهش‌های مختلف وجود ندارد.
درمان با Translarna همچنین باعث کاهش سطح کراتین کیناز که نشانگر آسیب عضلانی است، شد. اندازه‌گیری عملکرد بدنی – مانند زمان دویدن / راه رفتن 10 متر (حدود 11 یارد) و توانایی بالا و پایین رفتن از پله ها – نیز به طور کلی بهبود یافت.
یک مطالعه دیگر در مراکز متعدد در اروپا و اسرائیل در حال استخدام و انجام است. این رجیستری با هدف پیگیری بیش از 250 بیمار برای حداقل پنج سال انجام می‌شود.
یافته های حاصل از این تحقیق نشان داد که Translarna می تواند از دست دادن آمپولاسیون را به میزان قابل توجهی – با حدود 3.5 سال – در افراد مبتلا به nmDMD به تأخیر بیندازد. همچنین نتایج نشان داد که این درمان می تواند از از دست دادن عملکرد ریه جلوگیری کند.
PTC در حال حاضر یک آزمایش بالینی فاز 3 (NCT03179631) را برای ارزیابی اثرات طولانی مدت ترانسلارنا در بیماران دوشن 5 سال به بالا، که قادر به راه رفتن هستند، در حال انجام است. پیش‌بینی زمان ارائه نتایج این ارزیابی در ژوئیه تا سپتامبر 2022 است.
این دارو در روسیه تاییدیه درمان گرفته است.